2240,00 zł (dwa tysiące dwieście czterdzieści złotych, zero groszy). Oto wypłata za ponad 80 interwencji w miesiącu, w tym wyjazdy do czterech ciężkich wypadkĂłw samochodowych, pięć reanimacji i cztery osoby własnoręcznie skradzione śmierci. Paragon na ludzkie życie opiewa w Polsce na 14 złotych netto za godzinę.

Ratownicy medyczni, lekarze, lekarze rezydenci, pielęgniarki, transplantolodzy, funkcjonariusze służby więziennej, wreszcie - pacjenci. Opowiadają o rzeczywistości rodem z filmu akcji, w ktĂłrym grają bagatelizowane role drugoplanowe. Na pierwszym planie zawsze jest jednak system. Oni z kolei, oprĂłcz wkładania nadludzkiego wysiłku w ratowanie ludzkiego życia, prĂłbują na co dzień ratować systemowe niedorĂłbki. Za wszelką cenę, czasem wbrew procedurom walczą, by zminimalizować straty. RĂłwnież w ludziach.

Paweł Kapusta śledzi ciąg skandalicznych absurdĂłw i procedur utrudniających życie zarĂłwno pacjentom, jak i lekarzom. AbsurdĂłw stanowiących często bezpośrednie zagrożenie dla ludzkiego życia, wycenianego przez urzędnikĂłw niżej niż dzień pracy na kasie w supermarkecie. Lekarze - chronicznie zmęczeni, lawirujący między rzucanymi przez system kłodami - popadają we frustrację. Albo po prostu - wyjeżdżają na ZachĂłd.

Bliskie spotkania z codziennością personelu medycznego w reportażach Kapusty tworzą przejmujący obraz polskiej rzeczywistości szpitalno-ratunkowej. I bezlitośnie wskazują systemowe czarne dziury, za ktĂłre płaci się zdrowiem, a czasem życiem.

Przejmujący portret polskiej odsiadki.

W Polsce jest sto dwadzieścia jednostek penitencjarnych - zakładĂłw karnych i aresztĂłw śledczych. Zwieńczone drutem kolczastym mury pną się do nieba w centrach miast, wyrastają na przedmieściach, gĂłrują nad miasteczkami. Statystyczny osadzony w polskim więzieniu jest mężczyzną. Odbywa karę za przestępstwo przeciwko mieniu, najczęściej za kradzież z włamaniem. Wyrok - od trzech do pięciu lat.

Najpierw przechodzi się przez bramę, ktĂłra strasznie trzeszczy. To trzeszczenie zapamiętuje się do końca życia - mĂłwi Robert. Edward ubolewa, że prawdziwych gitĂłw już nie ma. Tomasz w tym samym roku został ojcem i zabił człowieka. Wszyscy musieli nauczyć się żyć więzieniu. A to inne życie niż tamto na zewnątrz.

Nina Olszewska rozmawia z ludźmi, dla ktĂłrych świat zatrzymał się na krĂłcej lub dłużej. Ich dzieci rosną, zaczynają i kończą szkoły, bliscy rodzą się i umierają - lub zapominają. Statystyki mĂłwią, że mniej więcej połowa tu wrĂłci. Trudno uwierzyć, że tak im nie po drodze z wolnością, że dobrze im za tym murem. A jeśli nie dobrze, to jak?